kıymet bilmemek

kötüdür.

(bkz: nankörlük)

ilerde anlarsınız

daha iyisini elde etmek adına elimizdekini kaybediyoruz

kıymeti bilinmeyen nimetin zevali yakındır.

adamın 1000rr ı var kullanırken kulaklıkla müzik dinliyor. ulan o 4 silindir sesinden güzel müzik mi var? ah ah.

bugün konusu açıldı, hazır bahsedilmişken ben de buraya içimi dokeyim. eğitim hayatım boyunca hiç dershaneye gitmedim, zaten çok parlak bir öğrenci değildim. ailevi sorunlarım vardı. lisede sınıfta kaldım çok hırçın ve öfkeliydim; hayata, arkadaşlarıma, aileme. aileme güven duymadığım için çevremden çok fazla kazık yedim. neyse lise 3de duruldum artık. derslerime odaklandim tabii içime de kapandim. velhasıl kelam son sene geldi çattı herkes dershaneye gitti eksiklerini kapatmaya çalışıyor, soru çözüyor vs. ben daha kitap bile alamamışım kütüphaneden kitap alıp okuyordum her hafta 2-3 fix. benimle ilgili olan 2-3 hocam vardı vakt-i zamanında beni ipten alan, emeği çok, hatırı sayılır insanlar. onlar da durumu farketmiş olacaklar ki kendilerine verilen tanıtım kitaplarını bana verdiler. bu sayede ben de hazırlanmaya başladım. arkadaşlarım ellerinde dershaneye gitmek gibi güzel bir imkan varken gezip tozmayi yeglediler. ben de yakın arkadaşımin dershanesinin kütüphanesine gidiyordum, bazen bana kitap çalardı birlikte de test cozerdik. sonra noldu biliyor musun sözlük? kazandım. çok güzel efsane ötesi bı şey değil belki ama yaptım. dershaneye giden o gezenler veyahut o sözüm ona çok çalışanlardan dahi yüksek puan aldım. ama içimde dert mi dert; insanlar elindekinin kıymetini bilmiyor, ne kadar şanslı olduğunun da farkında değil.

ya o kadar sinirlendim ki şu an şu hani annelerine bağıran insanlar var ya nasıl uyuz oluyorum nasıl dalasım geliyor anlatamam. bi kıymet bilin amk